Riotorto no tempo

Os monumentos funerarios representan unha das pegadas arquitectónicas máis importantes que deixaron en Cuba os emigrantes galegos. En 1868 construiuse o cemiterio de San Antonio el Chiquito, que posteriormente foi ampliado e se transformou na necrópole de Colón.
As comunidades de inmigrantes de diferentes procedencias erixiron nel os seus panteóns. O panteón foi a tipoloxía arquitectónica que predominou nos monumentos erixidos polas sociedades de emigrados. A sociedade Emigrados de Riotorto empezou a ofrecer este servizo ós seus asociados a principios do século XX.
Por norma xeral, os socios de número e os de novo ingreso, despois dun ano continuo de permanencia como asociado, tiñan dereito a ser enterrados no panteón social. Ademais, incluíanse as viúvas e fillos menores de dezaoito anos dos asociados de número, mentres conservaran ese estado e abonaran a cota mensual superior, que variaba segundo a época. En casos excepcionais e por autorización do presidente da sociedade, podíase conceder o uso deste espazo a inmigrantes doutra procedencia

Tes algunha foto desa tempada? Se a tes podela enviala riotortonotempo@gmail.com e publicamola. Grazas

Alegrámonos que difrutes con esta páxina. Quén eran os teus avós?

O etnógrafo alemán Walter Ebeling describiu así esta foto, feita probablemente en 1933: "As Rodrigas, preto de Riotorto. Barras para secar o millo e alboio para gardar o carro". Ebeling estudaba a dialectoloxía dos lugares polos que pasaba, así que é probable que a palabra "alboio" (que significa "alpendre no que se gardan o carro, instrumentos de labranza, herba, etc., e se fan labores ao abrigo da intemperie") se usara naquela época en Riotorto. A nena que aparece na foto, de vivir hoxe, tería uns 80 anos.

Lo llevaré guardado en mi corazón.Gracias por permitirme compartir con uds.la tierra de mis abuelitos

Riotorto foi desde sempre terra de boas árbores froiteiras. Testemuña desto é o artigo aparecido no ano 1941 no xornal "El Compostelano", asinado polo cronista de Mondoñedo Eduardo Lence-Santar, no que comenta:

"Pro en poucas partes do mundo s'atoparán peras pr'a compota, como as de péparo, de Riotorto. ¡Ai as peras de péparo! ¡Mau! Cocidas a modiño, de peladas, con viño branco ou mouro, con azucre d'o mouro e canela, ¡así Dios me salve si hai cousa n-o mundo que millor sepa!

¡Non, ni o mêl sabe coma elas!

Contan que Bermúdez de Riotorto, finado fai xa anos, pagaba pol-a Noitebra tres pratos d'os fondos, de Sargadelos, cheos de compota d'as peras de péparo; e din que, despois de papalos, decía: "Si soupera que me prestaban, ainda papaba outros tres" ¡Dios teña n-o Ceyo a meu abó, que prantou as pereiras!"

yo jugue en el Riotorto C. F. en la temporada 80-81 con Xabarda d e entrenador - jugador, ademas de los de lugo habia jugadores de mondoñedo, si alguien tiene fotos de esa temporada que las ponga. gracias

Agradezo esta toma pois na casa non sabíamos dela. Fermosa.

Na imaxe aparece no pazo de Cachán o insigne escritor Álvaro Cunqueiro xunto a Aurora e Pilar de Moirón, parte da súa familia de Riotorto. Nesta casa inspirouse Cunqueiro para ambientar a pousada de don Merlín na súa primeira novela: "Merlín e familia". Conta o personaxe-narrador desta novela, Felipe de Amancia: "Sempre me lembrarei da cerca da eira, de loureiro román, tan paxareiro, na que tantas niñadas velei, e da figueira ramona, tan viciosa, ao pé da casa, onde ao palleiro grande. Miranda era a pousada de don Merlín". Hoxe pódese visitar a "figueira ramona" no paseo fluvial de Riotorto, no lugar do Mazo, plantada alí na homenaxe que o pobo de Riotorto lle tributou a Álvaro Cunqueiro o 9 de abril de 2011

A Pucheira tiña a súa tenda nas Rodrigas, primeiro estivo situada na casa de dona Josefa de Murias, onde os días de mercado no pobo, sacaba á venda os cacharros que mercaba en Mondoñedo (os púcaros e os pucheiros, de aí o seu apodo) e logo trasladouse ao lado do antigo e desaparecido bar do Visito, entre este e a casa de Nuca, alí tiña a súa taberna, na que os veciños conversaban con ela e botaban unhas risas e onde tamén vendía, entre outras moitas cousas, queixos, froita, verdura e os tan coñecidos "canastrillos". Na imaxe aparece sentada e acompañada do seu home Manuel (natural de Lorigados e afiador para o Frasio na moa que tiña na Veiga), e de pé os seus fillos María e José, a súa nora Lula e Primo de Rigueiro